Henk was in 2013 een fitte veertiger; hij werkte hard, ging een keer of 5 per jaar een weekendje ‘hiken’ in de Ardennen, ging jaarlijks een weekje skiën, in mooie uitdagende gebieden als St Anton, Ischgl of Saas Fee. Verder zeilde hij veel, op IJsselmeer, Waddenzee en Noordzee. En wekelijks, zomer en winter, tenniste hij. Hiken/lopen vond hij heerlijk; hij liep met volle bepakking (ca 18 kilo) gemakkelijk 25 km op een dag. Maar hardlopen vond hij niks: saai en voortdurend de strijd tegen je eigen lichaam. Te weinig lucht, verzuurde benen, kortom: niks aan. Sport moest vooral een spelletje zijn, dan had hij er plezier in.

Desalnietemin was hij topfit; nooit, nog geen enkele dag, was hij ziek. Zelfs geen griepje. In 2013 kreeg hij wat vage verkrampingsklachten en een half jaar later, toch geheel onverwacht, de diagnose Parkinson. 

‘Bewegen, bewegen’, roepen de neurologen in koor. Henk zag er de noodzaak wel van, maar vond dat hij als ‘jonge’ vader van 2 jonge kinderen genoeg bewoog. Hij bleef (af en toe ) tennissen, maar van veel sporten kwam niet veel. En de sport met de laagste drempel, hardlopen, vond hij dodelijk saai. In 2015 nam zijn leven een tragische wending toen zijn vrouw een tumor in de interne galwegen kreeg en een jaar later overleed. Henk had een extra reden om fit te blijven. Hij moest er zijn voor de kinderen. En hij wilde ze een goede start meegeven. Dan toch maar weer rennen! Nieuwe Asics gekocht, maar alleen lopen is gewoon niet leuk. Echter het gewone lopen werd door de jaren heen ook moeilijker en inspannender. En dat terwijl hardlopen hem minder inspanning kostte. Als Henk wandelt beweegt hij dikwijls typisch (hij maakt zelf wel eens spottend de vergelijking met Monty Pythons ‘Ministry of silly walks’). Maar als hij hardloopt ziet het er normaal uit. Net als schaatsen en skiën. Vorig jaar had Nederland een prachtige vorst periode waarin we enkele dagen heerlijk konden genieten van het ijs. Henk ging schaatsen met zijn vriend Bert op de Loosdrechtse plassen. Hij bond zijn oude Noren onder en schaatste volstrekt normaal weg. Bert keek verbijsterd toe. Vervolgens hebben ze 1,5 uur geschaatst alsof Parkinson niet bestaat. Een bekend, maar raar fenomeen waar de wetenschap zich het hoofd over breekt. 

In de zomer van 2021 kreeg Henk een nieuwe vriendin. Eén van haar vriendinnen had zich de laatste jaren verdiept in ademhaling en sport. Op een cursus ontmoette ze Arno (initiatiefnemer van Hardlopen met Parkinson) en hun beider benadering bleek nogal wat raakvlakken te hebben. Toen ze het verhaal van Henk hoorde werd ze enthousiast en bracht Henk in contact met Arno. Henk belde Arno op om eens een kop koffie te gaan drinken, maar die zei direct "kom maandag maar naar de Soester Duinen, dan gaan we gelijk een stukje (hard)lopen".

"Als je merkt dat je steeds meer kunt, raak je extra gemotiveerd."

Het klikte van meet af aan. Arno maakte een schema van 2 x een uur per week. In dat uur wordt begonnen met een warming up en vervolgens bouwt Arno heel zorgvuldig een programma van een uur op. Inclusief een setje ‘bootcamp-achtige’ elementen en een cooling down. Hij pusht totaal niet, maar zorgt er op subtiele wijze voor dat je steeds een stapje verder komt. In zijn optiek willen veel mensen in het begin te veel en te hard, waardoor ze vaak snel gefrustreerd afhaken. Arno bouwt het juist op en als je merkt dat je steeds meer kunt, raak je extra gemotiveerd. Er wordt tijdens het lopen gezwegen èn gepraat. En gelachen! Henk heeft zo eind vorig jaar een programma van 10 weken afgewerkt. Hij ging er elke keer met heel veel plezier naar toe, weer of geen weer, en kwam er ook met een lekker gevoel uit. Hardlopen maakt hormonen aan waardoor je je goed voelt, dus buiten de sterk verbeterde conditie, hield Henk er ook elke keer een glimlach aan over. Arno schiet met deze 1 op 1 aanpak wat Henk betreft midden in de roos. Het is een heel gevarieerd uur met elke week weer andere varianten waardoor het nooit saai wordt. Hij geeft kleine, subtiele aanwijzingen op technisch en tactisch gebied, die dankzij zijn jarenlange professionele loopervaring uitermate zinvol zijn. Hij is aangenaam gezelschap, en zijn ‘werkgebied’, de Soester Duinen met de aangrenzende bossen is een schitterend natuurgebied wat het hardlopen ook een stuk minder saai maakt. 

De ultieme uitdaging voor Henk is, naast het plezier, om te proberen het gewone lopen/wandelen te verbeteren, vanuit het gegeven dat het hardlopen wel ‘normaal’ gaat. Hij probeert die vertaalslag te vinden. En vindt hardlopen inmiddels een stuk leuker…….